PRYWATNY GABINET LEKARSKI

„Ruch jest w stanie zastąpić prawie każdy lek, ale wszystkie leki razem wzięte nie zastąpią ruchu”
sentencja dr Wojciecha Oczki, nadwornego lekarza króla Zygmunta Starego.

Corocznie w Joshlin Clinic w Bostonie, medalem Victory dekorowani są diabetycy za 25 lat samoleczenia bez powikłań sercowo-naczyniowych. Na rewersie odznaczenia wyryta jest kwadryga rzymska, powożona przez woźnicę umiejętnie kierującego lejcami czterech rozhukanych koni. To afirmacja samo leczenia, konie zatem to: trening mięśniowy, dieta, samokontrola i lekarstwa. Ten ostatni koń jest spokojny, aby mógł dobrze ciągnąć, trzy przed nim musza mu pomóc. Aby lekarstwa, jakie ordynujemy pacjentom mogły skutecznie działać, „trzeba im pomóc”.

W Polsce cierpi na cukrzycę 2,6 mln osób, to ponad 7 proc. społeczeństwa. Tymczasem, około 10 proc. Polaków z rozpoznaną cukrzycą typu 1 oraz 65-75 proc. z cukrzycą typu 2 nie pracuje z powodu swojej choroby. Ci, którzy mają cukrzycę, nierzadko wolą się do tego otwarcie nie przyznawać. Ograniczenia zawodowe dla chorych z cukrzycą wynikają przede wszystkim z możliwości wystąpienia epizodów hipoglikemii i związanych z nim zaburzeń świadomości. Ograniczenia wynikające z cukrzycy są ograniczone (zawodowe kierowanie pojazdami, praca w służbach państwowych i ratowniczych, w lotnictwie cywilnym czy praca w zawodach wiążących się ze zwiększonym ryzykiem wypadkowym - platformy wiertnicze, przy maszynach w ruchu, przy piecach, spalarniach, hutach, itp.). Brak aktywności chorych na cukrzycę, w szczególności cukrzycę typu 2, to problem stygmatyzacji tych ludzi, ponieważ uważani są przez pracodawców za gorszych i mniej wydajnych pracowników. Chorzy na cukrzycę do granic możliwości rozpaczliwie pejoryzują swój stan zdrowia, zwłaszcza w przypadku powikłań, aby uzyskać świadczenie rentowe czy szybsze świadczenia emerytalne.

Upadł program bezpłatnego dostępu do insulin analogowych wszystkim potrzebującym. Na dzień dzisiejszy jestem zmuszony przedstawiać moim podopiecznym problem analogów okołodobowych w relacji koszt - skuteczność. Detemir i glargina są dostępne na receptę za pełną odpłatnością.

Prezes PTD perorował w lekarskatv.pl, że może będzie refundacja na leki inkretynowe (poprawił się z jednej na obie grupy) i że nic nie wyszło z programu selektywnej refundacji dla wybranego kontyngentu z typem 2 ( „odpowiednio” otyli z komplikacjami, u których hipoglikemia jest groźna dla ich progresji itd.). To odpowiednio otyli trochę mnie zmroziło, bowiem oznaczałoby to, że „im gorzej tym lepiej”. Dla przykładu będzie zapewne określona jakaś cezura BMI a chory będzie musiał być więcej otyły, aby załapać się na refundację. Mój komentarz jest taki, że większość chorych z typem 2 niewątpliwie spełniałaby te wymogi, a postawy roszczeniowe byłyby na porządku dziennym. Uchowaj nas Panie Boże od takich pomysłów.