archiwum
Czy wiara może pomóc w leczeniu choroby cukrzycowej?
Fenomen corocznych masowych pielgrzymek cukrzyków na Jasną Górę, był inspiracją do szukania odpowiedzi na pytanie: w jakim stopniu wiara oparta na zawierzeniu pozwala wzmocnić poczucie sensu i godności życia osób niepełnosprawnych z powodu cukrzycy?
W tym celu psychometrycznym klasycznym testom H.J.Eysencka na skali neurotyzmu i J. Taylor na skali lęku, poddano 40 cukrzyków ( 20 kobiet i 20 mężczyzn ) przed, bezpośrednio po i 3 miesiące od pielgrzymkowego spotkania w sanktuarium. Największe zmniejszenie negatywnych emocji związanych z chorobą stwierdzono bezpośrednio po pielgrzymce ( 4,18 ±0,24 t-score; p<0,005 )bez różnicy znamiennej statystycznie po 3 miesiącach od pielgrzymki w stosunku do wyników z przed pielgrzymki, odpowiednio ( 7,18±0,6 t-score i 8,34±0,12 t-score; NS ) Wykładniki somatycznego wyrównania cukrzycy w tych 3 okresach, nie różniły się od siebie ZS. Nie było znamiennych statystycznie korelacji pomiędzy wykładnikami przemiany ww. a wskaźnikami emocjonalnymi ( -0,18 do +0,11wartość współczynnika r´ Spearmana ). Polepszenie funkcjonowania psychicznego naszych podopiecznych, ich lepsze samopoczucie w miesiącach bezpośrednio po silnym przeżyciu religijnym, pozwala zwrócić lekarską empatię w kierunku takich form kultowych, masowych przeżyć, które wynikają z głębokiej wiary i wzmacniają pozytywne myślenie i przywracają poczucie własnej wartości, oraz sensu cierpienia w chorobach przewlekłych i nieuleczalnych.
Wniosek ten był podstawą do przedyskutowania tego problemu na podstawie bieżącego piśmiennictwa. Wiara w polskim wydaniu mimo, że czasami dość powierzchowna, pozostaje żarliwa i egzaltowana, pulsująca pozytywnymi emocjami i sentymentalna. Nazbyt nieraz wyobrażeniowa, ma niewątpliwe walory lecznicze. Mianowicie: w okolicznościach pielgrzymowania uruchamia pokłady pozytywnego myślenia i korzystnych emocji, skłania do przełamywania naturalnej skłonności do śród-chorobowego egoizmu (koncentracji na sobie i swoim cierpieniu). Altruistyczna postawa, której domaga się od członków wspólnoty naszego kościoła wiara i współczesne zrozumienie znaczenia religii, daje podstawę także do rozważania tego fenomenu w kategoriach psychoterapeutycznych. Współczesnemu człowiekowi służyć może jako narzędzie do przełamania niepokoju i lęku egzystencjalnego. Wiara domaga się bowiem zawierzenia i ufności Opatrzności Bożej. Nie jestem sam, ktoś jest, kto mnie kocha bez zastrzeżeń i ograniczeń. Takie myślenie to prawdziwy balsam na skołataną ludzką duszę.Ta chęć sprostania kanonom wiary pozwala złapać dystans do siebie i rozejrzeć się bardziej krytycznie i trzeźwo dookoła.
Zygmunt Trojanowski, Leszek Markuszewski
Uniwersytecki Szpital Kliniczny Nr 2