Podczas głodu w Holandii (1944/45) kobiety zaczęły rodzić dzieci z metabolizmem przystosowanym do małej ilości pożywienia, mimo iż ich matki nie miały przecież informacji o głodzie zapisanej w genach. Głodujące matki rodziły wtedy dzieci znacząco bardziej skłonne do otyłości i cukrzycy typu 2.

Okazało się, że ta skłonność dotyczy również ich wnuków i prawnuków. To dowód na zdolność do bardzo szybkich zmian epigenetycznych (wpływ warunków życia na ekspresję genów odpowiedzialnych za spichrzanie tłuszczu w organizmie) i późniejszych fenotypowych (cielesnych) konsekwencjach powodowanych szybkim dobrobytem w ciągu dwóch pokoleń.