Nieraz paradoks w medycynie polega na tym, że ten sam wysiłek w jednym przypadku może być lekiem, w innym pozostaje szukaniem sobie rychłej śmierci. Do nas należy określenie, jak ten wysiłek mięśniowy jako lek usytuować w czasie, w zakresie jakiego tętna, po jakim okresie adaptacji, z jaką wydajnością i w jakiej formie (np. pacjent niepełnosprawny, czy leżący)? Ważne jest również nauczenie stretching exercises (rozciągnięcie i rozluźnienie mięśni) w ramach rozgrzewki, celem osiągnięcia przez chorego stałej aktywnej równowagi biologicznej (steady state).

Dla przykładu ten sam wysiłek o dużej mocy, w krótkim czasie, izostatyczny i anaerobowy (napinanie mięśni na bezdechu w siłowniach) oznacza zupełnie coś innego, niż gdy odbywa się w warunkach aerobowych i jest izodynamiczny (ruch całego ciała w plenerze z głębokim oddychaniem), na małej mocy, umiejętnie rozłożony w czasie rzeczywistym. Zatem u chorych z ograniczoną sprawnością ogólną i pomniejszoną w stopniu nawet umiarkowanąEF<35%) wydolnością serca leczenie wysiłkiem fizycznym może być potencjalnie niebezpieczne i chorzy intuicyjnie lękają się przed jego rozpoczęciem, ponieważ nie mają dostatecznego wsparcia i zabezpieczenia. Procedura wdrażania jest dość praco i czasochłonna i wymaga stałego monitoringu telemetrycznego, a w początkowym okresie częstej kontroli równowagi cukrowej np. poprzez CGM (ciągłe monitorowanie glikemii). Chory, nawet najlepiej wyszkolony, sam z siebie nie podejmie wysiłkowego treningu, bowiem na początek powinien być w grupie i pod fachowym nadzorem specjalistów z tego zakresu, którzy dodatkowo w każdej chwili są obeznani z procedurami ratunkowymi i pozostają w stałej łączności z lekarzami leczącymi. Kontrolowany trening mieszany (łączący ćwiczenia aerobowe i wytrzymałościowe) w sposób bezpieczny i skuteczny promuje aktywność fizyczną i prowadzi do poprawy w zakresie  poziomu HbA1c oraz zmniejsza ryzyka sercowo-naczyniowe u chorych z otyłością przyjmujących insulinę z powodu cukrzycy typu 2. Taka strategia działania niweluje niekorzystny wpływ insulinoterapii w zakresie otyłości i wygenerowanego stanu zapalnego. Potwierdza to koncepcję, zgodnie z którą ćwiczenia mogą równoważyć niekorzystny wpływ insulinoterapii na otyłość i stan zapalny wygenerowany przez aktywną brzuszną tkankę mięśniową w sposób bezpośredni lub pośrednio poprzez zmniejszenie dziennej dawki insuliny.