Chwila refleksji na nowy rok

Życzenia zazwyczaj mają to do siebie, że są artykulacją ludzkich marzeń o szczęściu, bez chorób, biedy i upokorzeń. W nowym roku 2014 trzeba urealnić nasze życie, wyzbyć się przesądów, uprzedzeń i obiegowych, nieprawdziwych opinii o cukrzycy i innych plagach cywilizacyjnych. Weźcie odpowiedzialność za siebie i swoje życie w swoje ręce. W ten sposób, Wy chorzy przewlekle i nieuleczalnie ocalicie godność i szacunek dla samych siebie. Państwo nasze jest w swych strukturach opiekuńczych nad niepełnosprawnymi niewydolne a ochrona zdrowia ledwie zipie. Nadzieja w tym, że potrafimy zbudować społeczeństwo obywatelskie, że się zjednoczymy w wielu pozarządowych organizacjach i stowarzyszeniach, jako potężne lobby nacisku na władzę.

Poprzez pieniądze z fundacji statutowo i w praktyce wspierających chorych nieuleczalnie z powodu chorób cywilizacyjnych chciejmy dotrzeć do całkowicie niesprawnych, zagubionych, którzy tak niewiele wiedzą o swojej chorobie i nie mają prawie żadnych umiejętności praktycznych, aby mimo choroby żyć normalnie. Do wolontariatu dojrzewa się latami, nagrodą jest poczucie dumy, spełnienia i radości dawanej innym ciężej chorym. Wszystkie liczące się monoteistyczne religie wyznają złotą zasadę: więcej dawać niż brać, więcej ofiarować niż samemu oczekiwać, więcej być niż mieć.

 

Nam lekarzom życzę abyśmy chcieli i umieli przekazać swoją wiedzę naszym podopiecznym w taki sposób, aby nabyli umiejętność przełożenia tej wiedzy na konkretne decyzje lecznicze. Do tego trzeba nam olimpijskiego spokoju i anielskiej cierpliwości, a wszystko to jest funkcją czasu, jakim dysponujemy dla chorego. Oby nam go nie zabrakło! No i... jeszcze jedno. Nie przybierajmy pozy mentora przekazującego swoje rewelacje w tonie imperatywnym, bo to koniec edukacji w „szkole cukrzycowej”. Życie niesie niespodzianki dalekie od treści zapisanych w podręcznikach medycyny i w wielu przypadkach nie można znaleźć pewnej odpowiedzi. Chciejmy w tych okolicznościach umieć powiedzieć: nie wiem, zastanówmy się wspólnie. Pacjenci nasi oczekują, że my lekarze rozwiążemy ich problemy terapeutyczne i są przerażeni, że tak wielki wysiłek muszą podjąć, aby osiągnąć cele lecznicze. Tak się wydaje tylko na początku. Życzmy sobie nawzajem odwagi i dzielności, bowiem wiele potyczek w walce z chorobą cukrzycową przegramy, ale ostateczne zwycięstwo nad chorobą polegające na uniknięciu kalectwa – będzie przy nas.