Zakres wskazań refundacyjnych dla długodziałających analogów insuliny według nowej listy refundacyjnej od 1.09.3013 roku, mój punkt widzenia

Przepraszam na wstępie wszystkich sympatyków naszej strony internetowej, a przede wszystkim zawiedzionych pacjentów, za tak długie milczenie. Tym samym powiadamiam wszystkich moich wrogów, że jeszcze żyję i będę miał zaszczyt dyskutować z nimi wedle tematu, nigdy ad personam, zgodnie z zasadami naszego kodeksu etyki lekarskiej.

Ministerstwo Zdrowia opublikowało nową listę refundacyjną. Nastąpiły zmiany w zakresie refundacji bezszczytowych analogów insulin o 24 godzinnym działaniu. Pacjenci z cukrzycą typu 2 mogą być od 1.09.2013 roku leczeni długo działającym analogiem insuliny – Lantus. Lek ten jest refundowany w 70 %, czyli chory z typem cukrzycy zakodowanym w międzynarodowym wykazie chorób jako E-11 zapłaci przy kontuarze aptecznym 73,45 zł za 1500j. Wszakże chory musi mieć aktualną receptę z precyzyjnie określoną ilością jednostek wstrzykiwanych w jednej iniekcji podskórnej na dobę oraz okresem leczenia na jaki lek jest przepisany przez specjalistę (maksymalnie 3 miesiące). Niestety, lek nadal pozostaje reglamentowany,

bowiem cukrzyk z typem 2 musi spełnić określone kryteria doboru do grupy objętej refundacją narzucone lekarzom, którzy z kolei muszą te kryteria ściśle przestrzegać, nie chcąc się narazić na zwrot nienależnej wg NFZ refundacji. Zatem, w jakich okolicznościach cukrzyk z typem 2 cukrzycy może liczyć na ten lek z 30% odpłatnością?

Mianowicie:

  1. cukrzyca typu 2 u pacjentów leczonych insuliną NPH (Insulatard, Gensulin N, Humulin N, Insuman Basal, Polhumin N) od co najmniej 6 miesięcy i z HbA1c ≥8%
  2. cukrzyca typu 2 u pacjentów leczonych insuliną NPH od co najmniej 6 miesięcy i z udokumentowanymi nawracającymi epizodami ciężkiej lub nocnej hipoglikemii.
  3. Ponadto uwzględniono cukrzycę typu 1 u dzieci w wieku od 2 do 6 lat oraz cukrzycę o znanej przyczynie (zgodnie z definicją wg. WHO) w wykazie ICD-10 jako E-13.
  4. Utrzymano dotychczasowe wskazanie dla pacjentów z cukrzycą typu 1.

Drugi z długo działających analogów insuliny – Levemir – jest nadal refundowany tylko dla pacjentów z cukrzycą typu 1 (u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku od 2 lat i powyżej).

Mój komentarz jest taki, że warto w miarę poprawnie monitorować osiąganie bliższych celów leczniczych, między innymi poprzez okresowe oznaczanie HbA1c, jak i dokumentować wszelkie, nie tylko przewlekłe komplikacje, ale także incydenty ostrej destabilizacji równowagi cukrowej. Bowiem tylko taka dokumentacja, cyfrowa ambulatoryjna historia choroby, w której te niezbędne informacje o chorym są zawarte, są w oczach „rewizorów” z NFZ wiarygodne, co do litery prawa o refundacji. Naszych lekarskich sumień to jednak nie rozgrzesza, bowiem mamy na co dzień chorych, którzy z innych względów (poza uwzględnionymi w refundacji) mogliby odnieść odległą korzyść np. w leczeniu skojarzonym z udziałem długodystansowych analogów insuliny, a których tak wymagające kryterium kwalifikacji do leczenia częściowo refundowanego – niestety wyklucza z tej formy leczenia. Również duża zmienność glikemii w początkowej fazie leczenia farmakologicznego wymagałaby wyhamowania neoglukogenezy nocnej poprzez czasowe wdrożenie jednego z dwóch dostępnych analogów długodziałających, dla stępienia progresji choroby i przełamanie insulinooporności. Pozostaje także dość spora kohorta naszych podopiecznych, którzy z różnych względów mają przeciwwskazania do terapii doustnej, a u których jak uczy doświadczenie jeden „bolus” na dobę załatwiałby sprawę bez narażania chorego na niepożądane skutki obocznych działań wielu leków,  następstw tak często spotykanej toksycznej polipragmazji.