Tasali i wsp. udowodnili, że szeroko rozumiane zaburzenia snu sprzyjają rozwojowi oporności na insulinę, a co za tym idzie upośledzonej tolerancji glukozy. Trudności w zasypianiu przeważnie są wyznacznikiem bezsenności, ale niekoniecznie winić należy za to współistniejącą cukrzycę. Część moich podopiecznych z powodu nocnej hiperglikemii wybudza przepełniony moczem pęcherz moczowy, ale równie dobrze może to być spowodowane przerostem gruczołu krokowego, albo pęcherzem neurogennym. U otyłych pacjentów z zespołem metabolicznym trudności w utrzymaniu snu mogą być objawem bezdechu sennego. Wreszcie zaburzenia snu mogą być objawem depresji, jaka często towarzyszy cukrzycy, a nadmierna senność może być wyrazem hipersomnii lub narkolepsji Zdarzają się także stany nadmiernej senności, lub stany przed-śpiączkowe z powodu ostrego niewyrównania metabolicznego ( kwasica ketonowa). Trudność w interpretacji zależności między zaburzeniami snu a zespołem metalicznym z cukrzycą wynika często z niemożności oceny związku przyczynowo-skutkowego: czy zaburzenia snu poprzedzały cukrzycę, czy też może były jej następstwem. Jednakże mimo tych ograniczeń udało się ustalić, że zaburzenia snu występujące co najmniej w trakcie 3 nocy w tygodniu związane są z podwyższonym ryzykiem cukrzycy oraz otyłości i że towarzyszące cukrzycy typu 2 poważne zaburzenia snu destabilizują stan wyrównania metabolicznego i prognostycznie znacznie zwiększają prawdopodobieństwo komplikacji sercowo-nacyzniowych. Zmniejszenie czasu trwania snu wiązało się z otyłością i dyslipidemią aterogenną wśród dzieci i młodzieży w Hong Kongu. Płeć męska i krótki czas snu były związane z otyłością wśród uczniów szkół podstawowych. Nastolatki śpiące normalnie 7-8 godzin w porównaniu z młodzieżą z niedostatkiem snu miały istotnie statystycznie niższe ryzyko nieprawidłowego profilu lipidowego.