Rzecz o agresywności leczenia przeciw cukrzycowego u osób starszych w Polsce powyżej 70 roku życia – jak postępować, aby nie zaszkodzić

U chorych z wieloletnią cukrzycą i powikłaniami narządowymi ścisła kontrola glikemii w zbyt krótkim czasie (zespół neofity diabetologicznego) może inklinować do ostrych zdarzeń sercowo-naczyniowych (TIA, ostra niewydolność wieńcowa serca, nasilenie stopnia niedokrwienia stóp) i nie może być forsowana bez kontekstu klinicznego. Przedziały docelowe stężeń glukozy we krwi w wyniku leczenia cukrzyków z typem 2 po 70 roku życia są wyższe niż u ludzi młodszych. Na czczo glikemia nie powinna być wyższa od 140 mg% (7.8 mmol/l), po jedzeniu zaś nie powinna przekraczać 180 mg% (10,0 mmol/l).
Te wyższe wartości glikemii u osób starszych są asekuracyjne także względem niedocukrzeń. Bowiem szkoda zdrowotna z powodu epizodów ostrej hipoglikemii w szczególności dla mózgu znacznie przewyższa odległe, niepożądane skutki hiperglikemii w tym wieku. Chorzy w wieku >70 lat z cukrzycą (>20 lat) i z powikłaniami miażdżycowymi (przebyty zawał serca czy udar mózgu) mogą mieć wartość HbA1c wynoszące 8%-8,5%. U chorych na cukrzycę typu 2 glikemia na czczo często jest większa od glikemii poposiłkowej, co jest oznaką zwiększonej neoglikogenezy nocnej w stłuszczeniu wątroby. Oznacza to, że chory z glikemią na czczo 120-140mg% a 2 godziny po śniadaniu 100-140mg% nie powinien zażywać silniejszych albo dodanych innych leków hipoglikemizujących lecz mieć wprowadzoną niewielką dawkę insuliny (<0,2j/kg o 12 godzinnym działaniu przed snem) w taki sposób, aby jego glikemia na czczo wynosiła ponownie 90-110mg%. Czasami daje się to osiągnąć metodami pozafarmakologicznymi (osoby starsze niechętnie jednak wychodzą późnym wieczorem) zwiększenie ilości wypijanej wody mineralnej wieczorem i wprowadzenie cytryny oraz minerałów.