Niektórzy tzw. klinicyści wyrażają poglądy sugerujące przewagę inhibitorów dipeptydylopeptydazy-4 (DPP-4), czyli doustnych leków inkretynowych nad pochodnymi sulfonylomocznika. Jak dotychczas są one bez pokrycia. Długotrwałość działania inhibitorów DPP-4 pozostaje nieznana w opozycji do SU (pochodne sulfonylomocznika), których działanie pomaga osiągać i utrzymać cele lecznicze przez około 6 lat. Nie wykazano też, aby SU wyczerpywały wcześniej funkcję komórek beta ponad właściwy czas naturalnej historii cukrzycy typu 2. Nie ma dowodów na to, aby inhibitory DPP-4 wykazywały jakieś szczególne właściwości oszczędzania wysp Langerhansa. Z kolei dowiedziono, że SU są lekami silniej obniżającymi poziom HBA1c w porównaniu z inhibitorami DPP-4. Poważnym podnoszonym zarzutem, związanym z terapią pochodnymi sulfonylomocznika (SU), jest wysokie ryzyko hipoglikemii i powodowanie przyrostu masy ciała. Podnosi się, że leki inkretynowe nie generują niedocukrzeń a ciężar ciała chorego obniża się średnio o 2-3 kg. Ten ostatni walor jest wyraźnie przeceniany, gdyż bez równoległego zainicjowania leczenia pozafarmakologicznego tego efektu nie będzie. Leki te rzadko pozwalają osiągać cele lecznicze w monoterapii i ten ich walor, tak przecież niewielki, jest niwelowany przez wpływ leków przeciwcukrzycowych stosowanych w skojarzeniu z inhibitorami DPP-4. Mamy zbyt krótki czas stosowania inhibitorów DPP-4, aby można odpowiedzieć na pytanie czy redukują liczbę zdarzeń sercowo-naczyniowych, co dowiedziono z kolei w stosunku do pochodnych SU. Jest także jeszcze jeden argument niwelujący tę rzekoma przewagę inhibitorów DPP-4 nad pochodnymi SU, mianowicie analiza farmakoekonomiczna jednoznacznie wskazuje, że te same cele lecznicze możliwe są do osiągnięcia znacznie taniej, kiedy stosuje się pochodne SU, jako leki drugiego rzutu aniżeli leki inkretynowe, które są 8 krotnie droższe i wyraźnie ograniczają dostępne środki na refundację komplementarnych leków.