Rozpoznanie cukrzycy

Cukrzyca typu 2 pozostaje nierozpoznana przez wiele lat, ponieważ przecukrzenie (hiperglikemia) rozwija się stopniowo i nie wywołuje niepokojących objawów. W wielu przypadkach objawy w ogóle nie występują, są tak słabo nasilone, że pozostają niezauważone przez chorego. O rozpoznaniu decydują wówczas badania laboratoryjne lub z glukometru. U części chorych z kolei o rozpoznaniu decydują badania wykonane z powodu innego problemu zdrowotnego (np. okulista, dermatolog, urolog).

 

U osób z bezobjawową cukrzycą ( chodzisz po ulicy, masz wysokie cukry i nic o tym nie wiesz) występują przewlekłe powikłania typu mikrowłośniczkowego (najdrobniejsze naczynia), jak i makroangiopatia (przyśpieszona miażdżyca zatykająca odżywcze tętnice dla serca, mózgu czy nóg). Zatem cukrzyca to nie choroba cukru lecz zagrażająca inwalidztwem i kalectwem choroba serca i naczyń.

 

Laboratoryjne kryteria rozpoznawania cukrzycy:

  • poziom cukru losowy (np. u nas w lecznicy) powyżej 200 mg/dl (11,1 mmol/l) przy współistnieniu klinicznych objawów przecukrzenia (odwodnienie, pragnienie, wielomocz, kurcze mięśniowe itd.)

  • poziom cukru na czczo powyżej 126 mg/dl (7,0 mmol/l) – powtórzony dwukrotnie

  • poziom cukru w 120 minucie doustnego testu tolerancji glukozy powyżej 200 mg/dl (11,1 mmol/l)

Ustalenie rozpoznania często wymaga kilkakrotnych pomiarów glikemii, lub doustnego testu tolerancji glukozy, co wydłuża czas do rozpoczęcia leczenia oraz zwiększa jego koszty. U nas (lecznica Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków w Łodzi ul. Zgierska 38, tel. 42-654-09-79), dzieje się to o wiele szybciej a wielowątkowe leczenie jest wdrażane natychmiast. Oznacza to, że choroba, która nie trwała zbyt długo może być zaleczona (z nadzieją na odstawienie insuliny i innych leków farmakologicznych), w pozostałych przypadkach skutecznie wyrównana z dobrą prognozą na starość bez zawału, udaru, czy amputacji.